The post Διαχείριση ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>Η συνήθης έναρξη της ΙΨΔ τοποθετείται στην εφηβεία ή την πρώιμη ενήλικη ζωή (21-25 έτη). Μελέτες του εξωτερικού έχουν δείξει ότι η ΙΨΔ εκδηλώνεται στο 2-3% του ενήλικου πληθυσμού, και η αναλογία μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι σχεδόν ίδια (υπερέχουν ελαφρώς οι γυναίκες). Με βάση αυτό το ποσοστό, ελλείψει ελληνικών δεδομένων, ο αριθμός των ασθενών στη χώρα μας υπολογίζεται στις 200.000-300.000.
Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή χαρακτηρίζεται από ι)ιδεοληψίες και ιι)τελετουργίες (ή καταναγκασμούς)
Οι Ιδεοληψίες είναι επίμονες, ανεπιθύμητες ιδέες, παρορμήσεις, αμφιβολίες, εικόνες, που το άτομο τις βιώνει ως εισβολή στη ροή της σκέψης του, ή έχουν ακατάλληλο, ακατανόητο ή δυσφορικό χαρακτήρα.
Αυτός που τις έχει :
Όταν εμφανίζονται οι ιδεοληψίες, ακολουθούν οι τελετουργίες (ή καταναγκασμοί). Έτσι ορίζονται συγκεκριμένες πράξεις που ο άνθρωπος αισθάνεται την ακατανίκητη ανάγκη να κάνει, για πάνω από μία ώρα, προκειμένου να μειωθεί το άγχος, η ανησυχία, η δυσφορία ή η αβεβαιότητα που δημιουργούνται από τις ιδεοληψίες.
Τελικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι βραχυπρόθεσμα η δυσφορία καταλαγιάζει, αλλά μακροπρόθεσμα ενεργοποιείται ένας φαύλος κύκλος μέσω του οποίου εδραιώνονται και διαιωνίζονται οι ιδεοληψίες και οι τελετουργίες.
Παραδείγματα ιδεοληψιών είναι : “Μήπως δεν έκλεισα το μάτι της κουζίνας;”, “Μήπως κάνω κακό στον εαυτό μου ή σε κάποιον άλλον;”, “μήπως κολλήσω κάποια αρρώστια ή μολυνθώ;”, “μήπως δεν κατάλαβα καλά;” κ.λ.π.
Παραδείγματα καταναγκασμών είναι: αλλεπάλληλοι έλεγχοι στο μάτι της κουζίνας για να βεβαιωθεί κάποιος ότι είναι κλειστό, αποφυγές, υπερβολικοί καθαρισμοί, επαναλήψεις κ.λ.π.
Για την αντιμετώπισή της ιδεοψυχαναγκαστικής διταραχής προτείνονται ένας από τους παρακάτω τρεις τρόπους :
Πιο αναλυτικά:
Ψυχολογική θεραπεία
Η Συμπεριφορική Γνωσιακή Θεραπεία (ΣΓΘ) θεωρείται η αποτελεσματικότερη μορφή ψυχολογικής θεραπείας γι’ αυτού του είδους τα προβλήματα. Ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες που τα ιδεοψυχαναγκαστικά συμπτώματα δεν υφίενται σε ικανοποιητικό βαθμό, μπορεί να βοηθήσει τους θεραπευόμενους να είναι λειτουργικοί και να έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Στόχος της είναι να διδαχθεί ο θεραπευόμενος τρόπους να διαχειρίζεται τον παράλογο φόβο/άγχος του πηγαίνοντας ενάντια σ’αυτόν και ουσιαστικά μπαίνοντας στις καταστάσεις που τον φοβίζουν και τον αγχώνουν. Σταδιακά, αποκτά όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και τελικά γίνεται θεραπευτής του εαυτού του.
Φαρμακευτική θεραπεία
Βασικά φάρμακα αντιμετώπισης είναι τα αντικαταθλιπτικά.
Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας 6 αντικαταθλιπτικά φάρμακα, θεωρούνται πρώτης επιλογής για τη θεραπεία της ΙΨΔ.
Δε γνωρίζουμε τον ακριβή τρόπο δράσης των φαρμάκων αυτών, ωστόσο εμπειρικά έχει διαπιστωθεί ότι βοηθούν.
Μικτή θεραπεία
Υπάρχουν μελέτες που υποστηρίζουν πως ο συνδυασμός φαρμακοθεραπείας – Συμπεριφορικής Γνωσιακής Θεραπείας είναι ιδιαίτερα ωφέλιμος σε πολλές περιπτώσεις ατόμων με ΙΨΔ διαταραχή, που δεν μπορούν να βοηθηθούν με τον ψυχοθεραπευτικό ή με τον φαρμακευτικό τρόπο αντιμετώπισης.
Συνοψίζοντας, η Συμπεριφορική Γνωσιακή Θεραπεία για την ΙΨΔ θεμέλιους λίθους τις τεχνικές της έκθεσης και του παρεμποδισμού απάντησης είναι μια από τις πιο επιτυχημένες προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση της ΙΨΔ.
Μέσα στο χρονικό διάστημα των τελευταίων 20 χρόνων, η πρόγνωση των ατόμων με ΙΨΔ έχει αλλάξει προς το καλύτερο ως αποτέλεσμα της εξέλιξης της ΣΓΘ.
Από τη διεθνή βιβλιογραφία θεωρείται ότι πρέπει να αποτελεί την πρώτη θεραπευτική επιλογή για τον ασθενή και την οικογένειά του.
Αν δοκιμαστεί η Συμπεριφορική Γνωσιακή Θεραπεία χωρίς να επιφέρει τα αναμενόμενα θεραπευτικά αποτελέσματα θα ήταν χρήσιμο να χρησιμοποιηθούν συμπληρωματικά φάρμακα ή μόνο φάρμακα.
Για περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στο : “Κατανοώντας την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή”, Εκδόσεις Βήτα, Αθήνα, 2016.
The post Διαχείριση ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Διαταραχή κοινωνικού άγχους first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>Η διαταραχή κοινωνικού άγχους, γνωστή επίσης και ως κοινωνική φοβία κατατάσσεται στις αγχώδεις διαταραχές, μαζί με την αγοραφοβία και τις ειδικές φοβίες, από τις οποίες διαχωρίστηκε μόλις 50 χρόνια πριν. Οι άνθρωποι που την έχουν φοβούνται την πιθανή εξέταση και κριτική από τους άλλους. Η ανησυχία αφορά στο ότι το άτομο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα τον ντροπιάσει ή θα τον εξευτελίσει. Αυτές οι ανησυχίες μπορούν να γίνουν τόσο έντονες που το άτομο να αποφεύγει τις περισσότερες διαπροσωπικές συναντήσεις ή να τις αντέχει με μεγάλη δυσφορία.
Ένας τύπος διαταραχής κοινωνικού άγχους είναι το να παρατηρείται μόνον σε καταστάσεις που το άτομο έχει να «επιδοθεί» σε κάτι, και το άγχος του δημιουργεί προβλήματα στην επαγγελματική του ζωή (π.χ αν είναι μουσικός, χορευτής, αθλητής ή χρειάζεται συστηματικά να μιλάει μπροστά σε κοινό).
Μερικοί άνθρωποι φοβούνται και αποφεύγουν να ουρήσουν σε δημόσιες τουαλέτες. Αυτό αποτελεί είδος κοινωνικής διαταραχής άγχους και είναι γνωστό ως «παρούρηση» ή «σύνδρομο ντροπαλής κύστης».
Χαρακτηριστικά
Τα άτομα αυτά είναι τυπικά ντροπαλά όταν κάνουν καινούργιες γνωριμίες, ήσυχοι όταν συμμετέχουν σε ομάδες, χωρίς να φαίνεται πάντα η δυσφορία που βιώνουν. Τέτοια σημάδια δυσφορίας είναι το κοκκίνισμα, ή η αποφυγή βλεμματικής επαφής. Όμως, σχεδόν όλοι έχουν έντονα συναισθηματικά ή σωματικά συμπτώματα άγχους όπως φόβο, ταχυπαλμία, εφίδρωση, τρέμουλο και δυσκολία συγκέντρωσης.
Λαχταρούν την παρέα των άλλων αλλά αποφεύγουν τις κοινωνικές καταστάσεις από φόβο μήπως απορριφθούν ή κριθούν ότι είναι ανόητοι ή βαρετοί. Αντιστοίχως, αποφεύγουν να μιλούν σε κοινό, να εκφράζουν απόψεις, ακόμη και αν βρίσκονται μεταξύ ατόμων της ίδιας ηλικίας. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένη εντύπωση ότι είναι υπερόπτες. Οι άνθρωποι με διαταραχή κοινωνικού άγχους συχνά χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτό-εκτίμηση και άσκηση αυτό-κριτικής και συχνά έχουν καταθλιπτικά συμπτώματα. Άλλα χαρακτηριστικά τους μπορούν να είναι επίσης, η ανεπάρκεια στην διεκδικητικότητα και η εξαιρετικά υποχωρητική στάση τους συχνά σε σημείο υποταγής. Έχουν άκαμπτη στάση σώματος, μικρή βλεμματική επαφή και μιλούν με εξαιρετικά χαμηλή φωνή. Μπορεί να είναι αποσυρμένοι και απρόθυμοι να μοιραστούν προσωπικές τους πληροφορίες. Αναζητούν εργασία που δεν περιέχει κοινωνική συνδιαλλαγή, εκτός και αν έχουν μόνον τον τύπο της διαταραχής που σχετίζεται με το άγχος επίδοσης. Μένουν στο σπίτι περισσότερο. Οι άντρες συχνά καθυστερούν να παντρευτούν και να δημιουργήσουν οικογένεια, ενώ οι γυναίκες ενώ θα ήθελαν να εργαστούν παραμένουν στο σπίτι ασχολούμενες με οικιακά και την οικογένεια. Συχνά για να ανακουφιστούν από το άγχος τους, χρησιμοποιούν ουσίες ή αλκοόλ ως αυτο-θεραπεία.
Παραδείγματα κοινωνικών καταστάσεων που αποφεύγονται ή υπομένονται με δυσφορία είναι οι συζητήσεις, οι καινούργιες γνωριμίες, το να γίνονται αντικείμενα παρατήρησης (π.χ. η κομμώτρια που χτενίζει και ξέρει ότι την κοιτάζουν από την αίθουσα αναμονής), να τρώνε και να πίνουν μπροστά σε άλλους ανθρώπους ή να δίνουν μια διάλεξη.
Παιδιά
Η διαταραχή κοινωνικού άγχους συναντάται και στα παιδιά όχι μόνο σε καταστάσεις με ενήλικες αλλά και με συνομηλίκους. Το άγχος και ο φόβος εκφράζεται με έντονο κλάμα, εκρήξεις θυμού, «πάγωμα», την τάση του παιδιού να βρίσκεται κοντά στους γονείς τους ή να τους ακουμπά, ή την αδυναμία του να αρθρώσει λόγο σε κοινωνικές καταστάσεις.
Πιθανές αιτίες
Όπως και στις περισσότερες ψυχιατρικές διαταραχές έτσι κι εδώ δεν μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα για τις αιτίες εμφάνισης του φαινομένου και συνηθέστερα η εμφάνιση της διαταραχής είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων. Νεότερα ερευνητικά δεδομένα ενοχοποιούν, ένα στοιχείο της προσωπικότητας γνωστό στη βιβλιογραφία ως συμπεριφορική αναστολή. Η διαταραχή μπορεί να πάρει μια γενικευμένη μορφή, δηλαδή ο άνθρωπος να αποφεύγει και να αισθάνεται δυσφορία σε όλες σχεδόν τις κοινωνικές καταστάσεις, από το να ρωτήσει για κατευθύνσεις στο δρόμο έναν άγνωστο, μέχρι να φάει μαζί με άλλους ανθρώπους στο ίδιο τραπέζι. Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτή η μορφή έχει έναν οικογενειακό χαρακτήρα, δηλαδή συναντάται στα μέλη της οικογένειας του πάσχοντος.
Θεραπεία
Η διαταραχή κοινωνικού άγχους αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή ή με ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεία επιλογής είναι η Συμπεριφορική / Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία. Ένα από τα πρώτα βήματα της θεραπείας είναι να αντιληφθεί ο πάσχων τη δράση του άγχους. Στη συνέχεια, χρήσιμη είναι η εκπαίδευση στη διαφραγματική αναπνοή και τη χαλάρωση, ούτως ώστε να χρησιμοποιεί λειτουργικούς τρόπους ελέγχου του άγχους του στις καταστάσεις – ερεθίσματα. Η αλλαγή των δυσλειτουργικών συμπεριφορών αποφυγής, ώστε σταδιακά να εγκαθίστανται ασφαλείς εμπειρίες έκθεσης στις προηγούμενα καταχωρημένες ως απειλητικές καταστάσεις λόγω του άγχους που εκλύουν, είναι απαραίτητο συστατικό της ενεργούς ψυχοθεραπείας. Τέλος, η αλλαγή του τρόπου σκέψης που υποβοηθείται από τα προηγούμενα είναι σημαντική για την εγκατάσταση επαρκούς θεραπευτικού αποτελέσματος. Όλα τα παραπάνω, βοηθούν τον πάσχοντα να μη συμμετέχει στις κοινωνικές καταστάσεις σα να βαθμολογείται, αλλά να τις απολαμβάνει.
The post Διαταραχή κοινωνικού άγχους first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Διαχείριση άγχους first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>
Ο πιο πλατιά χρησιμοποιούμενος ορισμός του άγχους δίνεται από τον Richard S Lazarus ο οποίος υπογραμμίζει ότι το άγχος είναι μια κατάσταση (ή ένα συναίσθημα), κατά την οποία το άτομο θεωρεί ότι οι απαιτήσεις ξεπερνούν τα προσωπικά και κοινωνικά αποθέματα που έχει στη διάθεσή του να κινητοποιήσει. Μ’ άλλα λόγια, το άγχος είναι μια σειρά λειτουργιών με τις οποίες ένας οργανισμός βιώνει, αξιολογεί και αντιδρά στις συνθήκες κινδύνου από το εξωτερικό ή εσωτερικό του περιβάλλον, π.χ. η χρονική προθεσμία για την τέλεση μιας εργασίας που πλησιάζει, ενώ δεν έχει ολοκληρωθεί το έργο. Επομένως, το άγχος γεννιέται από ένα πρόβλημα που απαιτεί αντιμετώπιση μέσω της προσέγγισης του, η οποία όμως, δεν είναι εφικτή στην παρούσα χρονική στιγμή. Μέχρι να φτάσει αυτή η κατάλληλη χρονική στιγμή, είμαστε αγχωμένοι (π.χ. έως ότου ολοκληρωθεί η εργασία χωρίς να παρέλθει το χρονικό περιθώριο).
Κατά τη διάρκεια του άγχους ενεργοποιούνται σωματικές αντιδράσεις όπως αύξηση των παλμών της καρδιάς, αλλαγή της ροής του αίματος, αλλαγή της αναπνοής σε γρήγορη και επιπόλαιη, εφίδρωση, σύσπαση μυών κ.α. Ο στόχος είναι να προστατευθεί ο οργανισμός από την απειλή, αλλά δυστυχώς, η κινητοποίηση του σώματος έχει και αρνητικές συνέπειες όπως ότι γινόμαστε ευερέθιστοι, μειώνεται η αποδοτικότητά μας, δεν έχουμε την ικανότητα να εκτελούμε ακριβείς και ελεγχόμενες κινήσεις ή δυσκολευόμαστε να παίρνουμε σωστές αποφάσεις. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να προκληθούν κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά, όπως υπερβολικό κάπνισμα, κακές διατροφικές συνήθειες, μείωση των ωρών του ύπνου ή απουσία σωματικής άσκησης. Στο βάθος του χρόνου, οι αλλαγές αυτές μπορεί να ενοχοποιηθούν για την ανάπτυξη καρδιακών παθήσεων, κακή κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος (π.χ. περισσότερα κρυολογήματα ή ρευματοειδής αρθρίτιδα), πονοκεφάλους, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και τελευταία υπάρχουν στοιχεία που συνδέουν το χρόνιο άγχος με κάποιες μορφές καρκίνου, αλλά και με ψυχικές διαταραχές όπως οι αγχώδεις διαταραχές και η κατάθλιψη. Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση του άγχους κρίνεται απαραίτητη.
Ως διαχείριση άγχους ορίζεται οποιαδήποτε μέθοδος, διαδικασία ή δραστηριότητα που βοηθά στη διατήρηση κατάστασης ηρεμίας ή μειώνει τα επίπεδα άγχους, στρες ή θυμού. Ξεκινά με την αναγνώριση των ερεθισμάτων που εκλύουν την πίεση ή την ένταση. Στη συνέχεια ακολουθούνται τεχνικές όπως :
Η βασική έννοια της διαχείρισης άγχους είναι η επαναφορά κορμιού και σώματος σε αρμονία που έχει χαθεί εξαιτίας των πιέσεων που δεχόμαστε από το εργασιακό ή το κοινωνικό περιβάλλον. Ακολουθεί βασικές αρχές, εύκολα εφαρμόσιμες σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Το μόνο που απαιτείται είναι η πειθαρχία και η δέσμευση στην αλλαγή των συμπεριφορών και πρακτικών που μέχρι τώρα συντηρούν το πρόβλημα. Αν αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει με την προσωπική προσπάθεια, καλό είναι να αναζητείται επαγγελματική βοήθεια.
The post Διαχείριση άγχους first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Διαταραχή στύσης first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>Τί είναι :
Η ψυχογενής στυτική δυσλειτουργία ορίζεται ως η αδυναμία να αποκτηθεί ή να διατηρηθεί η στύση κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής διαδικασίας, χωρίς να υπάρχει κάποια οργανικής φύσεως αιτιολογία (π.χ. διαβήτης, υπογοναδισμός, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.α.). Αρκετές φορές είναι αποτέλεσμα χρόνιας χρήσης κάποιας ουσίας, όπως στην περίπτωση του αλκοολισμού ή αποτέλεσμα μιας ψυχιατρικής κατάστασης (π.χ. κατάθλιψη, γενικευμένη αγχώδης διαταραχή)
Επιδημιολογικά δεδομένα
Η διαταραχή στύσης είναι μια από τις πιο συχνές σεξουαλικές διαταραχές στους άντρες, επηρεάζοντας περισσότερους από τους μισούς, πάνω από 60 ετών.
Επίδραση
Οι συνέπειες της διαταραχής στύσης μπορεί να είναι πολύ σημαντικές στη ζωή ενός άντρα σε τομείς όπως η αυτο-εκτίμηση, η ποιότητας ζωής και της σχέσης του.
Οι ψυχολογικοί παράγοντες που φαίνεται να παίζουν ένα ρόλο στην εμφάνιση της ψυχογενούς στυτικής δυσλειτουργίας περιλαμβάνουν :
Αντιμετώπιση
Μετά την αξιολόγηση και τη διάγνωση από τον ειδικό, και έχοντας αποκλείσει τη συμμετοχή οποιουδήποτε οργανικού παράγοντα, μπορούν να ξεκινήσουν οι θεραπευτικές παρεμβάσεις. Τα βασικά συστατικά αυτών είναι :
The post Διαταραχή στύσης first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Διαταραχές εκσπερμάτισης first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>Η ομαλή σεξουαλική λειτουργία συμβάλλει στη διατήρηση της ισορροπίας του οργανισμού και παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και την αρμονική διατήρηση μιας σχέσης.
Η ομαλή σεξουαλική λειτουργία μπορεί να επηρεαστεί από :
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι δυσκολίες στη σεξουαλική λειτουργία συνιστούν διαταραχή όταν το πρόβλημα εμφανίζεται για ένα διάστημα τουλάχιστον έξι μηνών και για την πλειονότητα των συνευρέσεων (75%). Επίσης, πρέπει να διασφαλίζεται ότι δεν είναι αποτέλεσμα της χρήσης κάποιου φαρμάκου ή μιας γενικής ιατρικής κατάστασης.
Μια από τις συχνές κατηγορίες σεξουαλικών προβλημάτων στους άντρες είναι οι διαταραχές εκσπερμάτισης – πρόωρη ή ανεσταλμένη. Οι διαταραχές αυτές μπορεί να συναντώνται στον ίδιο άντρα από την αρχή της σεξουαλικής του πορείας ή να έχουν έναρξη αργότερα. Επίσης μπορούν να είναι γενικευμένες ή να αφορούν συγκεκριμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες παρατηρούνται (π.χ. με όλες ή με μία σύντροφο, σε όλες ή σε κάποιες σεξουαλικές στάσεις). Συχνά παρατηρείται και η εμφάνιση άλλων προβλημάτων όπως η μειωμένη σεξουαλική διέγερση ή ενδιαφέρον ως αποτέλεσμα του αρχικού προβλήματος της εκσπερμάτισης. Η σύντροφος μπορεί να επηρεάζει από την πλευρά της την εμφάνιση ή διατήρηση της διαταραχής σε περίπτωση που η ίδια έχει σεξουαλικά ή ιατρικά προβλήματα.
Πρόωρη εκσπερμάτιση
Αυτή η διαταραχή υπάρχει όταν η εκσπερμάτιση συμβαίνει πριν τη διείσδυση του πέους στον κόλπο ή μέσα σε ένα λεπτό από την έναρξη της συνεύρεσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι το αντανακλαστικό της εκσπερμάτισης μπαίνει σε λειτουργία αυτόματα χωρίς να ελέγχεται από τον άντρα.
Ανεσταλμένη εκσπερμάτιση
Ορίζεται ως η σημαντική καθυστέρηση της έλευσης της εκσπερμάτισης κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης που έχει ως αποτέλεσμα την παράταση της διάρκειας αυτής. Σε άλλε περιπτώσεις ο άντρας δεν μπορεί να εκσπερματίσει ακόμη και μετά από επαρκή χρονική διάρκεια της επαφής και σε ακραίες καταστάσεις υπάρχει παντελής έλλειψη εκσπερμάτισης κατά τη σεξουαλική διαδικασία.
Επιπτώσεις
Οι σεξουαλικές διαταραχές όταν υπάρχουν, πλήττουν έναν από τους ζωτικούς άξονες της ευζωίας μας. Παραλλήλως όμως, για το λόγο ότι αφορούν πολύ προσωπικές πτυχές, είναι σύνηθες να υπάρχει μεγάλος δισταγμός από την πλευρά των πασχόντων να μπουν στη διαδικασία αντιμετώπισής τους, παρά το μεγάλο βάρος που μπορεί να επιφέρουν στην καθημερινότητα.
Αντιμετώπιση
Μετά την αξιολόγηση και τη διάγνωση από τον ειδικό, και έχοντας αποκλείσει τη συμμετοχή οποιουδήποτε οργανικού παράγοντα, μπορούν να ξεκινήσουν οι παρεμβάσεις. Τα βασικά συστατικά αυτών είναι :
Παρεμβάσεις στη γενικότερη προβληματική επικοινωνία του ζευγαριού, ώστε να μειωθούν οι εστίες συναισθηματικής απομάκρυνσης των δύο συντρόφων.
The post Διαταραχές εκσπερμάτισης first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Θετική συμπεριφορά first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>
Η έλλειψη θετικής συμπεριφοράς μπορεί να επηρεάσει με αρνητικό τρόπο τις σχέσεις και την ποιότητα ζωής, επειδή δεν επικοινωνούμε αποτελεσματικά. Κατά συνέπεια δεν είναι ξεκάθαρα τα μηνύματα που στέλνουμε και επομένως, απομακρύνονται οι πιθανότητες να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Η οικογενειακή ζωή, η καριέρα και τα επίπεδα του στρες επηρεάζονται αρνητικά.
Η εφαρμογή σωστών επικοινωνιακών κανόνων βελτιώνει την ποιότητα ζωής σε σημαντικούς τομείς της λειτουργικότητας.
Σημαντικό ρόλο παίζει η ανοιχτή, σίγουρη γλώσσα του σώματος. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουμε τον εαυτό μας, επηρεάζει σημαντικά τη γνώμη που σχηματίζουν οι άλλοι για μας και επομένως και τον τρόπο που μας φέρονται. Παθητική γλώσσα του σώματος περιλαμβάνει την κλασική στάση του θύματος, δηλαδή κατεβασμένοι ώμοι και αποφυγή βλεμματικής επαφής, ενώ η επιθετική στάση είναι κάποιος που στέκεται με σφιγμένες γροθιές, μάτια που πετούν φωτιές και παρεμβατική γλώσσα του σώματος.
Οι θετικοί άνθρωποι γενικά στέκονται ίσια αλλά με έναν χαλαρό τρόπο, κοιτάνε τους άλλους στα μάτια και έχουν τα χέρια τους ανοιχτά. Οι διαφορές των στάσεων του σώματος αναλόγως με το στυλ επικοινωνίας που χρησιμοποιείται, μπορούν εύκολα να εντοπιστούν με το ακόλουθο πείραμα.
Παρατηρώντας κάποιος το ίδιο του το σώμα δοκιμάζει διαφορετικές στάσεις σώματος (με ένα φίλο ή μπροστά στον καθρέφτη), προσπαθώντας να δει πώς φαίνεται όταν είναι παθητικός, επιθετικός και τελικά θετικός. Οι διαφορετικές στάσεις του σώματος είναι ικανές να αλλάξουν και τα συναισθήματα που απελευθερώνονται. Και μόνο το να στέκεται κάποιος με αυτοπεποίθηση και ηρεμία μπορεί να του δώσει δύναμη.
Την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις κάποιον προσπάθησε να παρατηρήσεις:
Πέρα από το πώς φαινόμαστε σημαντική πτυχή της θετικής συμπεριφοράς είναι η ικανότητα για ξεκάθαρη επικοινωνία. Εκεί δείχνουμε :
Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο των λόγων που μετράει, αλλά και o τρόπος που τα διατυπώνουμε.
Βοηθάει:
The post Θετική συμπεριφορά first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post 3 τρόποι επικοινωνίας first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>
Έχεις βρεθεί ποτέ σε καταστάσεις που ήθελες να πεις κάτι και δεν το έκανες για να αποφύγεις τον καυγά;
Ή αισθάνθηκες τόσο θυμωμένος που είπες κάτι που μετάνιωσες μετά;
Παρατηρείς ότι μία από τις δύο προτάσεις τείνουν να χαρακτηρίζουν τον τρόπο έκφρασής σου και μάλλον εμφανίζεται συστηματικά όταν προσπαθείς να συζητήσεις ή να συναναστραφείς άλλους ανθρώπους;
Πολλοί από εμάς συναντάμε δυσκολίες όταν χρειάζεται να επικοινωνήσουμε ειλικρινώς, ανοιχτά, και ευθέως με τους άλλους ανθρώπους. Ως αποτέλεσμα, συχνά καταφεύγουμε στην παθητικότητα ή την επιθετικότητα.
Η παθητική επικοινωνία αφορά στην τάση του ατόμου να μην εκφράζει με σαφήνεια τις επιθυμίες και τις σκέψεις του ή όταν το κάνει να θέλει να τιμωρήσει ή να υποτιμήσει το άλλο άτομο. Έτσι, μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί σαρκασμό, να υποχωρεί μεν αλλά με τρόπο προσβλητικό για το συνομιλητή του ή να παραμένει σιωπηλός με δικό του κόστος.
Η επιθετικότητα από την άλλη πλευρά περιλαμβάνει τη συσσώρευση συναισθημάτων που τελικά εκρήγνυνται, χωρίς να αφήνουν χώρο για επικοινωνία. Με το να είναι κανείς επιθετικός, βάζει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα δικαιώματά του πιο πάνω από των άλλων. Αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να περάσει το δικό του χωρίς να δίνει στους άλλους επιλογή.
Θετική (Διεκδικητική) συμπεριφορά στην επικοινωνία
Στον αντίποδα των δύο προηγούμενων εναλλακτικών βρίσκεται η θετική συμπεριφορά. Για να έχει κάποιος θετική συμπεριφορά, χρειάζεται να θεωρεί ότι έχει αξία και δικαίωμα να χαίρεται τη ζωή. Ταυτόχρονα, εκτιμά τους άλλους το ίδιο με τον εαυτό του και σέβεται το δικαίωμα των άλλων να έχουν τη γνώμη τους. Η βασική έννοια είναι ο σεβασμός προς τους άλλους και ο σεβασμός των δικών του αναγκών, ώστε να μην αισθάνεται ότι τον εκμεταλλεύονται.
Η θετική συμπεριφορά περιλαμβάνει το να είναι κανείς ξεκάθαρος με τα συναισθήματά και τις ανάγκες του. Αυτό απαιτεί αυτοπεποίθηση και κατάλληλη γλώσσα του σώματος, όπως επίσης και την ικανότητα επικοινωνίας χωρίς εντάσεις.
Η θετική συμπεριφορά περιλαμβάνει:
The post 3 τρόποι επικοινωνίας first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Φοβία πτήσης first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>Η φοβία πτήσης είναι μια ειδική φοβία, δηλαδή παράλογος και υπερβολικός φόβος για ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, όπως το ταξίδι με το αεροπλάνο. Άλλες ειδικές φοβίες είναι η φοβία για τα ζώα ή έντομα, τις ενέσεις ή τραύμα, το ύψος, τα καιρικά φαινόμενα κ.α.Ανήκουν στην ευρύτερη κατηγορία των διαταραχών άγχους. Όταν κάποιος υποφέρει από μια ειδική φοβία, αντιλαμβάνεται ότι ο φόβος του είναι παράλογος, αλλά αισθάνεται ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τον τιθασεύσει. Ο άνθρωπος που την έχει, αποφεύγει συστηματικά να ταξιδέψει με το αεροπλάνο, επειδή φοβάται υπερβολικά μήπως το αεροπλάνο πέσει. Ως αποτέλεσμα, η φοβία περιορίζει σημαντικούς τομείς της ζωής του πάσχοντα σε κοινωνικό, διαπροσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο.
Σύμφωνα με τις θεωρίες της μάθησης, που παρέχουν την πιο στέρεη βάση για την εξήγηση της δημιουργίας των φοβιών, κάποιος μπορεί να αναπτύξει μια ειδική φοβία με τους ακόλουθους τρόπους:
Ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες που κάνουν κάποιον να φοβάται τα αεροπλάνα; Το γεγονός ότι δεν έχει τον έλεγχο της κατάστασης;
Η φοβία συνοδεύεται από έντονες ψυχοσωματικές αντιδράσεις, που είναι δυσάρεστες για αυτόν που τις βιώνει. Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από φοβία πτήσης αναφέρουν ότι ο κύριος φόβος τους είναι μήπως το αεροπλάνο πέσει, άρα σκοτωθούν, υπάρχει περίπτωση εξαιτίας της ύπαρξης των σωματικών απαντήσεων, να αναπτυχθεί δευτερογενώς μια ανησυχία για την ικανότητα του πάσχοντα να τις διαχειριστεί. Σε τελευταία ανάλυση φοβάται επομένως, μήπως δεν καταφέρει να διαχειριστεί τον εαυτό του. Ο φόβος απώλειας ελέγχου, άρα ο φόβος μήπως συμπεριφερθώ με τρόπο ανάρμοστο ή ντροπιαστικό μπορεί να ενισχύσει τη συμπεριφορά αποφυγής σε σχέση με τα αεροπορικά ταξίδια, γιατί δε συνάδει με τις κοινωνικές επιταγές και νόρμες.
Ποια είναι τα συμπτώματα της φοβίας αυτής, σωματικά και ψυχολογικά;
Τα επίπεδα τα οποία πλήττονται εξαιτίας της φοβίας είναι : η σκέψη, το σώμα, η συμπεριφορά και το συναίσθημα.
Ξεκινώντας από τη σκέψη, οι πάσχοντες χαρακτηρίζονται από αρνητικές σκέψεις όταν έρχονται σε επαφή με το φοβογόνο ερέθισμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση το ταξίδι με το αεροπλάνο, με περιεχόμενο κυρίως καταστροφολογικό, όπως «Θα πέσει», «Θα είναι μια κακή πτήση και θα φοβηθώ πολύ», «Δε θα μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου αν έχω έντονα σωματικά συμπτώματα», «Θα γίνω ρεζίλι» κ.λ.π.
Στο σώμα σημειώνονται οι κλασικές σωματικές αντιδράσεις του άγχους, που ενώ είναι φυσιολογικό να υπάρχει για να διατηρούμε τη λειτουργικότητα στη ζωή μας, όταν ξεπεράσει κάποια όρια η υποκειμενική δυσφορία που επιφέρει είναι σημαντική εξαιτίας της έντασης των σωματικών συμπτωμάτων. Έτσι, παρατηρείται ταχυκαρδία, ή έντονοι χτύποι καρδιάς, δυσκολία στην αναπνοή, τρέμουλο, εξάψεις ή κρυάδες, μυϊκή ένταση, μουδιάσματα, αίσθημα μη πραγματικού, μυρμηγκιάσματα, ζαλάδα, ναυτία κ.α.
Εξαιτίας των παραπάνω, ο πάσχων επιλέγει να αλλάξει τη συμπεριφορά του, υιοθετώντας για προληπτικούς λόγους και άρα για να μη συμβούν στην πραγματικότητα όλα αυτά που φοβάται, συμπεριφορά αποφυγής. Δηλαδή, αποφεύγει αρχικά τις πτήσεις. Όταν όμως, κάποιος περιορίζει τη ζωή του πιστεύοντας ότι δεν τα καταφέρνει σε ένα τομέα που αναγνωρίζει ότι οι άλλοι μπορούν, σταδιακά, αυξάνει το αίσθημα της μειωμένης αυτο-αποτελεσματικότητας με αποτέλεσμα η αποφυγή να γενικεύεται και σε άλλα ερεθίσματα σχετικά με το αεροπλάνο, όπως το να βρίσκεται κανείς στο αεροδρόμιο χωρίς να έχει την πρόθεση να πετάξει, οι συζητήσεις για αεροπορικά ταξίδια, και οτιδήποτε μπορεί να έχει δυνητικά σχέση με την πτήση.
Επομένως, στο επίπεδο του συναισθήματος παρουσιάζεται έντονο άγχος και φόβος και αν η φοβία επηρεάζει με σαρωτικό τρόπο τη λειτουργικότητα κάποιου, δεν είναι σπάνιο να δημιουργεί και καταθλιπτικά συμπτώματα.
Πώς αντιμετωπίζεται;
Η ενδεικνυόμενη θεραπεία για τη φοβία πτήσης βάσει εμπειρικών δεδομένων, είναι η Ψυχολογική Θεραπεία Συμπεριφοράς (ΨΘΣ). Είναι σύντομη, με αποτελέσματα που διατηρούνται στο χρόνο τα οποία έχουν προκύψει από ελεγχόμενες κλινικές δοκιμασίες. Η ΨΘΣ έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την ενεργή συμμετοχή του θεραπευόμενου με στόχο την τροποποίηση της δυσλειτουργικής συμπεριφοράς και την αντικατάστασή της με νέες, προσαρμοστικές αντιδράσεις στο φοβογόνο ερέθισμα. Δομικός λίθος της ΨΘΣ είναι η τεχνική της έκθεσης στην πραγματικότητα, που όπως φαίνεται και από το όνομά της είναι η αντιμετώπιση της κατάστασης που αποφεύγεται π.χ. πτήση. Ο θεραπευόμενος εκπαιδεύεται να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το φόβο του συστηματικά και επαναλαμβανόμενα, μέχρις ότου μειωθούν τα σωματικά συμπτώματα και άρα επομένως, αλλάξουν και οι αρνητικές, καταστροφολογικές σκέψεις. Αλλάζοντας επομένως, τη συμπεριφορά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι συμπαρασύρονται στην αλλαγή τόσο οι σκέψεις όσο και το δυσφορικό συναίσθημα. Παρατηρεί ότι σταδιακά συνηθίζει ή εξοικειώνεται στην κατάσταση που μέχρι πρότινος αποφεύγονταν και μαθαίνει μέσα από την εμπειρία του, ότι αυτά που φοβάται δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα.
The post Φοβία πτήσης first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Υπερσεξουαλικότητα first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>Οι άντρες πλήττονται συχνότερα από τη διαταραχή σε σχέση με τις γυναίκες σε αναλογία 5:1, ενώ η επίπτωση στο γενικό πληθυσμό φαίνεται να αγγίζει το 5%.
Οι άνθρωποι αυτοί περιγράφουν τη σεξουαλική τους δραστηριότητα ως υποχρεωτική, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη, καταναλώνουν πολύ χρόνο, μερικές φορές ακόμη και αρκετές ώρες την ημέρα, έχουν εξάρσεις και υφέσεις στην ενασχόλησή τους και η υπερβολή συναντάται κυρίως σε περιόδους υψηλού στρες Συχνά η ενασχόληση αυτή γίνεται πιο έντονη σε περιπτώσεις που αισθάνεται δυσφορία για άλλους λόγους ή για να ανταπεξέλθει σε στρεσογόνα γεγονότα ζωής. Επίσης, δείχνουν προτίμηση σε σεξουαλικές δραστηριότητες που δεν γίνονται αποδεκτές από τις/τους συντρόφους, γεγονός που οδηγεί σε εξωσυζυγική δραστηριότητα ή αυνανισμό με αποτέλεσμα προβλήματα στη σχέση. Κάποιες φορές, ακόμη και η σωματική ή συναισθηματική βλάβη άλλων ανθρώπων δεν φαίνεται να δρα ως ανασταλτικός παράγοντας για την τέλεση των συμπεριφορών. Οι προσπάθειες ελέγχου του προβλήματος από τους ίδιους, αποβαίνουν άκαρπες.
Οι τομείς στους οποίους μπορεί κάποιος να επιδείξει υπερσεξουαλικότητα είναι οι ακόλουθοι :
Καταναγκαστικός αυνανισμός – υψηλής συχνότητας αυνανισμός που μπορεί να συνδέεται και με παραφιλική συμπεριφορά (π.χ. τηλεφωνήματα με πρόστυχα λόγια). Η συχνότητα μπορεί να είναι τέτοια που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε τραυματισμό της γεννητικής περιοχής.
Σεξουαλικές συνευρέσεις με συναινούντες ενήλικες (παλιότεροι ορισμοί είναι ο “Δονζουανισμός” για τους άντρες και η “νυμφομανία” για τις γυναίκες). Χωρίζεται σε τρεις τύπους : ετεροφυλικό, ομοφυλοφιλικό ή αμφιφυλικό. Συνδέεται με την εξάπλωση αφροδίσιων νοσημάτων και την σημαντική δυσκολία ή ανικανότητα δημιουργίας συναισθηματικών σχέσεων ζεύγους (δεσμών).
Εξάρτηση από Πορνογραφία – η λειτουργία του διαδικτύου προσφέρει πλούσιο πορνογραφικό υλικό με εύκολη πρόσβαση (ακόμη και από το χώρο εργασίας), ενώ παράλληλα διατηρεί την ανωνυμία του χρήστη. Η συγκεκριμένη συνήθεια έχει σημειώσει σημαντική αύξηση τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της εξάπλωσης της χρήσης του διαδικτύου. Οι άντρες με αυτή την εξάρτηση συχνά χάνουν το ενδιαφέρον τους στη σύντροφο.
Σεξ μέσω διαδικτύου – υπάρχουν διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών, δεδομένου ότι το κίνητρο των αντρών φαίνεται να είναι πρωταρχικά η σεξουαλική διέγερση, ενώ των γυναικών η επιθυμία για επαφή και ίσως σχέση.
Τηλεφωνικό σεξ – φαίνεται να είναι σε ύφεση και τα εμπειρικά δεδομένα είναι λιγοστά
Επισκέψεις σε καμπαρέ
Επιπτώσεις
Βαριά ασυμφωνία σεξουαλικής διέγερσης μεταξύ συντρόφων – τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες με αυτή τη διαταραχή έχουν χρονικές περιόδους που απαιτούν καθημερινή σεξουαλική δραστηριότητα κάνοντας τον/τη σύντροφο να αισθάνεται ότι γίνεται αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Είναι συχνά λόγος προσέλευσης σε ψυχοθεραπεία ζεύγους και τερματισμού της σχέσης.
Αντιμετώπιση
Οι επιστημονικές μελέτες για την υπερσεξουαλικότητα είναι λιγοστές και μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 80 με τις δουλειές των Carnes και Quadland άρχισαν να γίνονται οι πρώτες περιγραφές του φαινομένου με μια ταυτόχρονη προσπάθεια να σκιαγραφηθούν αδρά κάποιες θεραπευτικές γραμμές. Έκτοτε έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για το αν μιλάμε για εξάρτηση ή καταναγκασμό. Μέχρι τώρα οι μελετητές έχουν οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν και τα δύο συστατικά στην υπερσεξουαλικότητα, αλλά νεότεροι ερευνητές (Kafka), απομακρύνονται από το χαρακτηρισμό της υπερσεξουαλικότητας ως εξάρτηση, δεδομένου ότι η σεξουαλική συμπεριφορά και ιδιαίτερα στους άντρες έχει μια ισχυρή βιολογική βάση όπως η δίψα και ο ύπνος. Επομένως, σ’ αυτή τη λογική δε θα λέγαμε ότι κάποιος που διψά ή θέλει να κοιμάται πολύ, είναι εξαρτημένος από τα υγρά ή τον ύπνο.
Προς το παρόν, δεν υπάρχουν εμπειρικά δεδομένα για τη ψυχοθεραπεία επιλογής για την υπερσεξουαλικότητα, αλλά έχουν δημιουργηθεί συνθετικά ψυχοθεραπευτικά μοντέλα με ψυχοδυναμικές, γνωσιακές και συμπεριφορικές συνιστώσες που φαίνεται να βοηθούν στην αντιμετώπιση του φαινομένου.
The post Υπερσεξουαλικότητα first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>The post Το σύνδρομο της ντροπαλής κύστης ή παρούρηση first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>Το άτομο αναγνωρίζει ότι το άγχος του είναι υπερβολικό, ωστόσο αδυνατεί να ασκήσει έλεγχο σ’ αυτό. Ως εκ τούτου είτε αποφεύγει τις επίφοβες κοινωνικές καταστάσεις είτε τις υπομένει υπό το κράτος έντονου άγχους. Συνέπεια είναι να παρατηρείται έκπτωση της λειτουργικότητάς του σε σημαντικούς τομείς της ζωής του.
Στην περίπτωση της παρούρησης το άγχος εκλύεται στις περιπτώσεις που ο άνθρωπος πιστεύει ότι θα γίνει αντικείμενο παρατήρησης ή θα επικριθεί από τους άλλους όταν χρειάζεται να ουρήσει δημοσίως. Η ψυχολογική σύγκρουση που ενεργοποιεί αυτή τη συγκεκριμένη μορφή κοινωνικής φοβίας εκφράζεται μέσω του συμπτώματος να μη μπορεί κάποιος να ουρήσει όταν το θέλει.
Ορισμός
Η ντροπαλή κύστη συμβαίνει περισσότερο σε δημόσιες τουαλέτες, αλλά εμφανίζεται και στις τουαλέτες γνωστών και οικείων ή ακόμη και στο σπίτι του ασθενούς όταν έχει επισκέπτες ή όταν κάποιος τον περιμένει. Το σύνηθες είναι η ιδιωτική τουαλέτα του σπιτιού να είναι ίσως η μοναδική ασφαλής τουαλέτα και το μόνο μέρος που ο παρουρητικός μπορεί συστηματικά να αδειάσει την κύστη του. Οι περισσότερες περιπτώσεις παρούρησης έχουν την τάση να είναι προοδευτικές στην εξέλιξή τους και ο φόβος να χρησιμοποιηθούν οι δημόσιες τουαλέτες αυξάνεται με το πέρασμα του χρόνου, ενώ παραλλήλως μειώνονται οι επιλογές του πάσχοντος για εξωτερικές δραστηριότητες.
Βαρύτητα
Η ένταση της παρούρησης ευρύνεται από ήπια, όπου το άτομο μπορεί να ουρήσει σε δημόσιες τουαλέτες κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες σε βαριά, όπου το άτομο μπορεί να ουρήσει μόνο στο σπίτι και μόνος. Όταν ένα άτομο περιμένει κάποια δευτερόλεπτα για να ξεκινήσει η ούρηση δεν είναι παρουρητικός. Η κατάσταση αυτή μπορεί να γίνει χρόνια και να χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αναστολή ή αδυναμία ούρησης. Το πρόβλημα επιδρά σημαντικά στην ολοκλήρωση καθημερινών δραστηριοτήτων όπως, τα ταξίδια, κοινωνικές καταστάσεις, επαγγελματικές συνελεύσεις διαρκείας.
Ειδικά στοιχεία
Οι περισσότεροι παρουρητικοί περιγράφουν ότι η ούρηση είναι δυνατή όταν πληρούνται συγκεκριμένες συνθήκες που τους κάνουν να αισθάνονται άνετα. Όταν υπάρχει θόρυβος, μυρωδιές, έλλειψη οπτικής ιδιωτικότητας και άλλοι άνθρωποι στην τουαλέτα να μιλούν, οι παρουρητικοί δυσκολεύονται να ουρήσουν. Η έννοια της ιδιωτικότητας ποικίλλει. Κάποιος αισθάνεται μόνος στο μπάνιο του με την πόρτα κλειδωμένη ενώ άλλος μπορεί να ουρήσει σε ουρητήρα σε μικρή τουαλέτα με πλήθος άλλων εκεί. Οι παρουρητικοί τείνουν προς το πρώτο. Το πιο συχνό παράπονο στη χρήση δημόσιων τουαλετών είναι η απουσία επαρκών διαχωρισμάτων και πορτών. Οι περισσότεροι παρουρητικοί δεν μπορούν να ουρήσουν σε ουρητήρες εξαιτίας της οπτικής επαφής που έχουν οι άλλοι μαζί τους.
Τρόποι που επιλέγονται από τους πάσχοντες για να διαχειριστούν το πρόβλημα
Γενικά οι παρουρητικοί προσπαθούν να προσαρμοστούν στο πρόβλημά τους. Ενδεικτικοί τρόποι επίλυσης του προβλήματος είναι να ουρούν όσο γίνεται περισσότερες φορές στο σπίτι τους πριν φύγουν, να περιορίζουν την ποσότητα των υγρών που παίρνουν και να αρνούνται να παραστούν σε κοινωνικές δραστηριότητες διαρκείας. Κάποιοι εντοπίζουν άδειες τουαλέτες όταν είναι μακριά από το σπίτι, σκέφτονται νερά όταν προσπαθούν να ουρήσουν ή ανοίγουν τη βρύση για να αυξηθούν οι πιθανότητες να ουρήσουν τελικά σε δημόσιο χώρο. Το σύνηθες είναι όμως, οι παρουρητικοί να αποφεύγουν πλήρως οποιοδήποτε δημόσιο χώρο ούρησης.
Έναρξη και τρόπος εγκατάστασης
Για κάποιους παρουρητικούς το σύνδρομο έχει ξεκινήσει από το πουθενά, αλλά οι περισσότεροι έχουν να αναφέρουν μια δυσάρεστη εμπειρία ή εμπειρίες ούρησης. Στη δεύτερη περίπτωση, μετά από ένα αρνητικό γεγονός όπως για παράδειγμα η δυσκολία να ουρήσει κάποιος μπροστά σε νοσοκόμα για να γίνει εξέταση, το άτομο αρχίζει την καταστροφοποίηση. Δηλαδή, ανησυχεί για το αν θα είναι ικανός να ουρήσει δημοσίως την επόμενη φορά. Έτσι, το άγχος επίδοσης δημιουργείται και συνδέεται με τις καταστάσεις ούρησης παρουσία άλλων ανθρώπων. Το άτομο μπαίνει σε τέτοιες καταστάσεις με αυξημένη συμπαθητική δραστηριότητα, που έχει αυξήσει τα επίπεδα του άγχους του, το οποίο καθιστά αδύνατη τη χαλάρωση που απαιτείται για να επιτευχθεί η ούρηση. Όταν προσπαθεί και αποτυγχάνει, το άγχος επίδοσης αυξάνει και οι πιθανότητες για ούρηση μειώνονται. Σε αρκετές περιπτώσεις το άγχος επίδοσης, γενικεύεται σε όλες ή σχεδόν όλες τις δημόσιες τουαλέτες, έτσι ώστε το μόνο ασφαλές μέρος είναι το μπάνιο στο σπίτι.
Θεραπεία
Το σύνδρομο της ντροπαλής κύστης αποτελεί όπως είδαμε μια παραλλαγή της διαταραχής κοινωνικού άγχους.
Η παρούρηση όπως και διαταραχή κοινωνικού άγχους αντιμετωπίζεται με Συμπεριφορική / Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία. Ένα από τα πρώτα βήματα της θεραπείας είναι να αντιληφθεί ο πάσχων τη δράση του άγχους στη λειτουργία της ούρησης. Στη συνέχεια, χρήσιμη είναι η εκπαίδευση στη διαφραγματική αναπνοή και τη χαλάρωση, ούτως ώστε να χρησιμοποιεί λειτουργικούς τρόπους ελέγχου του άγχους του στις καταστάσεις – ερεθίσματα. Η αλλαγή των δυσλειτουργικών συμπεριφορών αποφυγής, ώστε σταδιακά να εγκαθίστανται ασφαλείς εμπειρίες έκθεσης στις προηγούμενα καταχωρημένες ως απειλητικές καταστάσεις λόγω του άγχους που εκλύουν, είναι απαραίτητο συστατικό της ενεργούς ψυχοθεραπείας. Τέλος, η αλλαγή του τρόπου σκέψης που υποβοηθείται από τα προηγούμενα είναι σημαντική για την εγκατάσταση επαρκούς θεραπευτικού αποτελέσματος. Όλα τα παραπάνω, βοηθούν τον πάσχων ώστε να μη βλέπει την ούρηση ως επίδοση, αλλά ως μια απαραίτητη σωματική λειτουργία που δε σχετίζεται με την αξία του ατόμου.
The post Το σύνδρομο της ντροπαλής κύστης ή παρούρηση first appeared on Vivi Sotiropoulou.
]]>